The Haunted Mansión Magnolia คฤหาสน์ผีสิง ผนังสีขาวฟอกสีของหิมะที่ตกลงมาใหม่ทำให้ที่พักแห่งนี้แตกต่างจากสีม่วงและสีเหลืองปนทรายของบ้านรอบๆ นัยน์ตาสีฟ้าส่องออกมาจากใต้เพดานของเฉลียง ตำนานกล่าวว่าสีน้ำเงินป้องกันวิญญาณชั่วร้ายไม่ให้เข้ามาในบ้าน ประวัติศาสตร์ทางสถาปัตยกรรมกล่าวว่าสีน้ำเงินเลียนแบบท้องฟ้าและทำหน้าที่เป็นตัวยับยั้งนกที่ต้องการทำรัง เสาโครินเธียนที่หรูหรา 11 เสาล้อมรอบระเบียงขนาดใหญ่ที่โอบล้อม สำหรับนักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมา Mansión Magnolia เป็นที่สะดุดตาและเป็นสถานที่ถ่ายภาพมากที่สุดใน New Orleans’ Garden District
The Haunted Mansión Magnolia คฤหาสน์ผีสิง
แต่คฤหาสน์ยุคก่อนคริสต์ศักราชหลังนี้ หรือที่รู้จักกันในชื่อ ประตูสู่เขตสวนประวัติศาสตร์ เป็นมากกว่าแค่ภาพสวย แต่เป็นข้อพิสูจน์อย่างแท้จริงถึงยุคแห่งโศกนาฏกรรมในครอบครัวและงานเฉลิมฉลอง ตลอดจนการอุทิศตนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น และอ้างอิงจากข้อมูลของ พนักงานและแขกของโรงแรมบูติก Mansión Magnolia ไม่เพียง แต่เป็นบ้านของประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจของครอบครัวนิวออร์ลีนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผีที่ยังคงหลอกหลอนสถานที่ที่สวยงามแห่งนี้
ท้ายที่สุดแล้ว Mansión Magnolia ได้รับรางวัลมากมายเกี่ยวกับความหลอน และได้รับการจัดให้อยู่ในอันดับ 1 บ้านผีสิง 10 อันดับแรกประวัติคฤหาสน์แมกโนเลีย ในปี 1857 คฤหาสน์สไตล์ฟื้นฟูกรีกแห่งนี้ได้รับมอบหมายจาก Alexander Harris ให้เป็นของขวัญสำหรับเจ้าสาวคนใหม่ของเขา Elizabeth Lizzie Johnson Thompson ควรสังเกตว่าลิซซี่ยังเป็นผู้เยาว์เมื่อการแต่งงานเป็นทางการ
อย่างไรก็ตาม Harris ตัดสินใจที่จะสร้างที่ดินขนาดใหญ่สำหรับเจ้าสาวของเขา จนกระทั่งถึงต้นทศวรรษ 2000 ปี 2127 Prytania ได้กลายเป็นที่พักพร้อมอาหารเช้า และต่อมาได้กลายเป็นโรงแรมบูติก ระหว่างเจ้าของที่พักได้รับการปรับปรุงใหม่เป็นเวลา 2 ปีครึ่งโดยยังคงรักษาความน่าสนใจทางประวัติศาสตร์ไว้
ในขณะที่ยังคงมั่นใจว่าเป็นไปตามความคาดหวังของผู้เข้าพัก ด้วยห้องพัก 15 ห้องทั่วบริเวณที่พัก ที่พักอายุเกือบ 200 ปีแห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีเสน่ห์และประวัติศาสตร์ที่ผสมผสานเข้าด้วยกันเพื่อแสดงออกถึงความซับซ้อนและความสง่างามเหนือกาลเวลาด้วยโศกนาฏกรรมมากมายที่เกิดขึ้นในสถานที่นี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่ Mansión Magnolia ถือเป็นสถานที่ผีสิงที่สุดแห่งหนึ่งในนิวออร์ลีนส์
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *